اقرؤا سوره الفجر فی فرائضکم وَ نوافِلِکم، فانّها سورهُ الحسین (ع) وَارْغَبُوا فیها
سوره فجر را در نماز‌های فریضه و نافله خویش بخوانید که آن، سوره حسین (ع) است و به آن رغبت و اشتیاق نشان دهید.
راستی چرا سوره فجر، سوره امام حسین بن علی (ع) است؟ مگر در سوره فجر، چه موضوعی مطرح است که با حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام تناسب دارد؟ در این سوره، به فجر و شب‌های دهگانه و به جفت و تاق و به شب که فرا می‌رسد، سوگند یاد شده است.
یادکردی است از قبیله یا سرزمین ارم، با آن ساختمان‌های بزرگ و قصر‌های افراشته پر ستون و بی‌مانند و عذابی که خداوند به قوم ثمود و فرعون طغیانگر و شکنجه‌گر نازل کرد و بر آنان که در سرزمین‌ها طغیان و فساد فراوان کردند تا آن‌که خدایی که در کمین ستمگران است، تازیانه عذاب خویش را بر آنان فرود آورد و هلاکشان ساخت.
مرحوم شیخ صدوق روایتی نقل می‌کنند که سوره فجر، «سوره‌الحسین» است و اگر کسی در قیامت با این سوره محشور شود به مقام مصاحبت با سیدالشهدا نائل می‌شود ،سیدالشهدا به گونه‌ای در واقعه کربلا صبر و پایداری نمودند که ملائکه آسمان متعجب و دشمنان نیز شگفت‌زده شدند.
این سنت الهی است که وقتی قومی طغیان و ستم را به اوج رسانند، خداوند زمینه هلاک و نابودی آنان را فراهم می‌سازد.
تازیانه‌های ستم فرعونی سال‌ها بر گرده بنی اسرائیل محروم نواخته می‌شد. خداوند، موسی (ع) نجات‌بخش را مأمور رهایی آنان کرد و فرعونیان در نیل، غرق شدند. قوم عاد و ثمود نیز در فساد و تباهی به نهایت رسیده بودند که خداوند، با صاعقه عذاب و صیحه آسمانی نابودشان ساخت.
امویان نیز به نابودی دین خدا، کمر بسته بودند و با عترت پیامبر صل الله علیه و آله، دشمنی می‌کردند. طغیان امویان که به اوج رسید، موج خون از کربلا به راه افتاد و سلطه اموی را ویران ساخت.
اگر حکومت شوم بنی امیه را شام مرگ و تیرگی ظلمت به‌شمار آوریم، نهضت حسینی و خون شهدای کربلا، فجری بود که دیوار ظلمت ظلم را شکافت و روزنه‌ای به روز بیداری و فجر رستگاری گشود.
امام حسین بن علی (ع) با عاشورای خویش، فجری از ایمان و عقیده و حریت را در ظلمت ظلم و در سیاهی ستم پدید آورد. آری، فجر امامت و ایمان، در «غَسَقِ سلطنت آل امیه
امام حسین (ع)، صاحب نفس مطمئنه، راضیه و مرضیه و یاران ایشان نیز از دودمان رسالت، در روز رستاخیز از خداوند راضی هستند. خداوند نیز از آنان راضی است.
بنابر این، پیروان آل محمد (ع)، به توصیه حضرت امام جعفر صادق (ع) در نماز‌های مستحب و واجب خویش، سوره «والفجر» را می‌خوانند که سوره امام حسین (ع) است تا از ایشان، درخشش در ظلمت شب، شکافتن سینه ستم، آغازگر بودن روز روشن ایمان و امید، مبارزه با طاغوت و شعله افکندن در خرمن فساد را الهام بگیرند.
خداوند در قرآن مکرر به انبیاء الهی توصیه می‌کند باید در طرح خداوند صبر و استقامت داشته باشید تا امت‌ها از وادی‌های سخت به سلامت و عافیت عبور کنند.
