آل بویه با فرمانروایی سه برادر از این خاندان به نام های عمادالدین ، معزالدین و رکن الدین به عنوان سلسله ایرانی از چنان اقتداری برخوردار بودند که به نام آنها در بغداد سکه ضرب شدو خلیفه سنی مذهب به اطاعت امرای شیعی آل بویه در آمدندو
عمادالدین بر بلاد فارس حکمفرمایی داشت، عراق تحت سلطه معزالدین بود و رکن الدوله بر بلاد ری مستولی شد.
رکن الدوله در سال ۳۳۶ قمری حکومت ری را در دست گرفت و در سال ۳۶۶ قمری از دنیا رفت. در باره وی گفته شده است که فردی بردبار و اهل بخشش بود
وقتی آوازه فضایل شیخ صدوق به گوش رکن الدوله دیلمی رسید نماینده ای را به قم اعزام کرد تا از وی دعوت کند به ری هجرت کند، شیخ دعوت امیر دیلمی را پدیرفت و رهسپار ری شد.
در بدو ورود شیخ به مجلس رکن الدوله نسبت به وی تعظیم و تکریم بسیار روا داشت ، شیخ صدوق چنان در بیان از استحکام و استدلال برخوردار بود که بشدت امیر و اطرافیان را تحت الشعاع قرار داد و شیخ را مورد لطف بسیار قرار داد.
رکن الدوله مجالس متعددی برای بحث های مذهبی تشکیل داد و صدوق در آن مجالس به انجام مباحثات طولانی و علمی با پیروان ادیان و مذاهب با حضور امیر دیلمی پرداخت که بخشی از آنها را در کتاب اکمال الدین و اتمام النعمه شرح داده است.
همچنین روزهای سه شنبه و جمعه با حضور شاگردان شیخ احادیث محتلفی را در موضوعات گوناگون به آنها املا می کرد که در مجموع این احادیث و مجالس در کتاب امالی شیخ صدوق منتشر شده است.
صاحب بن عباد که دارای گرایشات شیعی بود به عنوان عالم، ادیب، متکلم و شاعر برای مدتی وزیر فخرالدوله دیلمی بود که علما و شعرای بی شماری گرد وی جمع شده و به اشاعه فرهنگ شیعی مبادرت می کردند.
شیخ صدوق از این فرصت طلایی بهره جست و با استفاده از ظرفیت موجود اهتمام ویژه ای برای اشاعه فرهنگ شیعی داشت.
