دکتر سید عبدالباقی مدرس فرزند شهید آیت اله سید حسن مدرس یکی از خفتگان در جوار حضرت شیخ صدوق در آرامستان ابن بابویه است.
سید عبدالباقی در سال ۱۲۸۲ هجری شمسی در تهران متولد شد . وی که در دامن خانواده ای پاک نهاد تربیت یافته بود به سفارش پدر تحصیل در رشته پزشکی و طبابت را برگزید.
وی در بخشی از خاطرات خود پیرامون شبی که ماموران رژیم سفاک رضا خان با مباشرت محمد خان درگاهی رییس وقت شهربانی هجوم برده بودند می نویسد : مأموران وقتی به خانه ریختند، با رئیس شهربانی دعوایم شد و در گوشش زدم اما نهایتاً مأموران آقا را با لباس منزل دستگیر کردند و با خود بردند.»
آن شب بدون اینکه به خانوده اطلاع داده شود، آقا به خواف تبعید می‌شوند. دکتر عبدالباقی همچنین خاطره ای از عزیمتش به محل تبعید پدر در معیت چند نفر از ماموران امنیه می نویسد: یکی از حسرت‌هایم این است که وقتی به دیدن آقا رفتم از ذوقم فراموش کردم عینک ایشان را با خود ببرم و این حسرت تا روزی که زنده‌ام بر دل من باقی می‌ماند»
دکتر سید عبدالباقی فرزند شهید مدرس در مدرسه دارالفنون،طبابت خواند و به استخدام وزارت بهداری درآمد، اما به وصیت پدر،هیچگاه از بیمارانی که برای درمان به او مراجعه می‌کردند حق‌الزحمه‌ای نگرفت.
اولین پستشان ریاست بهداری خانقین در مرز ایران و عراق بود و یک سال هم آنجا خدمت کرد . حتی وقتی سفیر انگلیس می‌خواسته از عراق وارد ایران شود، اجازه نمی‌دهند و می‌گویند تا آبله نکوبی اجازه نمی‌دهم وارد شوی. سفیر می‌گوید: من سفیرم. اما فرزند مرد بزرگ و آزاده تاریخ ایران می‌گوید: هر کسی می‌خواهی باش!
ایشان مدتی رئیس بهداری همدان، کردستان و اراک هم بودند. دکتر عبدالباقی مدتی عهده دار ریاست بیمارستان فیروزآبادی بودند بعد هم مدتی در دروازه شمیران درمانگاهی داشتند به نام خواجه نوری.
از وی نقل شده است : اگر من رئیس بهداری آذربایجان بشوم، چون رئیس قشون آنجا دوره قمار دارد از من به عنوان رئیس بهداری توقع دارد که در آن دوره شرکت کنم و این با اصول و عقاید من نمی‌خواند. حتی نایب‌التولیه آستان قدس هر کاری کرد ایشان ریاست بهداری آستان را هم نپذیرفتند چون در اصل تولیت آستان قدس با شاه بود. پیشنهاد وزارت صحه ( بهداشت ) هم به وی داده شد که اجابت نکرد.
دکتر سید عبدالباقی مدرس پس از سال های خدمت در کسوت طبابت در ۱۵ آذر ۱۳۶۶ در گذشت و در آرامستان ابن بابویه بخاک سپرده شد. بر روی سنگ مزار آن مرحوم نوشته شده فرزند ابر مرد تاریخ مردی که برتر از زمان و مکان بود. ابیاتی از مولانا نیز بر سنگ مزار ایشان حک شده است
شاد مرغی کو به ترک دانه گفت
وز ریاض قدس بهرش گل شکفت
هم بدان قانع شد و ازبند رست
هیچ دامی پر و بالش را نبست