ابوالقاسم پاینده نجف‌آبادی فرزند محمّدرضا، نویسنده، روزنامه‌نگار و مترجم توانا در سال ۱۲۸۷ش در نجف‌آباد متولّد شد. پس از طیّ تحصیلات مقدّماتی به تشویق شیخ احمد حججی برای ادامه تحصیل به اصفهان رفت، و نزد شیخ محمّدحسن عالم نجف‌آبادی، شیخ نصراللّه قضایی، شیخ محمود مفید و شیخ محمّدحکیم خراسانی تحصیل کرد، چندی بعد تحصیل را رها کرد، و به تهران رفت، و به کارهای دولتی پرداخت در دوره دوم مجلس مؤسّسان و در دوره‌های ۲۱ و ۲۲ مجلس شورای ملّی به نمایندگی انتخاب شد. وی با روزنامه عرفان اصفهان و روزنامه‌های شفق سرخ، ایران و اطّلاعات در تهران همکاری داشت. مدّتی نیز مدیر مجلّه تعلیم و تربیت بود، و خود، نشریّه هفتگی صبا را در تهران منتشر ساخت. او قلمی شیوا و نثری روان داشت که در داستان‌ها، ترجمه‌ها و تالیفات او مشهود است.
پاینده علاوه بر ترجمه زیبای قرآن نثر زیبایی در ابتدای آن با عبارات زیبا و شیرین و شیوه‌ای مخصوص خود نگاشته است که مورد توجه آیت‌الله بروجردی قرار می‌گیرد.
پاینده داستان نویسی بود خلاق با مطالعاتی وسیع که قلمی سحر آمیز و ذهنی طنزپرداز ونثری روان داشت، قصه های شیرینی را از خود به یادگار نهاده است که بیشتر زندگی مردم اطراف خود و دیارش را به تصویر کشیده و در آنها واقعیت های طنز آمیزی را همراه دردها و مشقتهای مردم آن روزگار از ناامنی، بی چیزی و ظلم حکام و غیره در آثار ابوالقاسم پاینده به نمایش گذاشته است.
صاحب نظران، داستانهای او را در ردیف بهترین داستانهای کوتاه ادبیات معاصر جای داده اند که بسیاری از آنها به زبانهای بینانه ترجمه شده است. اوهمچنین روزنامه نگاری چیره دست بود.
ابوالقاسم پاینده در زمینه تاریخ اسلام و عرب یکی از صاحب نظران به شمار می رفت. نثر ترجمه های فصیح و جذابی که از عربی به فارسی به عمل آورده در عین امروزی بودن بعضا به متون کهن فارسی شباهت دارد. زیبائی و دلنشینی متون دینی و تاریخی به شهادت متفکران دلیل این مدعاست. در قلمرو فرهنگ دینی و معارف اسلامی، ترجمه قران کریم و جمع آوری و ترجمه احادیث پیامبر (ص) همواره مورد ستایش اهل نظر بوده است.
این شخصیت برجسته سرانجام در ۱۸ مرداد ۱۳۶۳ش در تهران درگذشت، و در گورستان ابن‌بابویه در شهرری به خاک سپرده شد.